نهم دی در تقویم انقلاب جایگاه ویژه ای پیدا کرد از عظمت این روز همین بس که توانست نقاب از چهره جریان نفاق برگیرد و این دشمنان دین را از صحنه خارج کند.

جریانات زاویه دار با نظام اسلامی کم نیستند و لذا نهم دی های زیادی را پیش رو داریم. جریاناتی که حتی با شعار اسلام و عدالت و ولایت محوری به صحنه می ایند و در پس این شعار...؟!

بگذریم... شاید در نه دی دیگری باید جریان خطرناکتری به نام جریان انحراف را به زباله دان سپرد. از این جهت نهم دی، سمبل مبارزه و حذف اینگونه جریانات و افراد خواهد بود.

گوارا باد یوم الله بصیرت.

به نام خدا

 اقتصاد مقاومتی، جدیدترین اصطلاحی است که توسط رهبر معظم انقلاب، وارد ادبیات انقلاب اسلامی گردیده است.

همزمان با تحریم های غرب علیه کشورمان، بحران اقتصادی غرب هم وضعیتی شبیه وضعیت ما برای مردمش به وجود آورده است.

غرب برای مبارزه با این بحران، ریاضت اقتصادی را در پیش گرفته و ما اقتصاد مقاومتی را. مقایسه این دو روش نادرست است.غرب سالهاست که بنیان اقتصاد خویش را بر تولید و مصرف بی رویه نهاده است و حالا که مصرف کنندگان، خود تولید کننده شده اند دیگر عرصه بر کشورهای صنعتی تنگ شده و این حلقه روز به روز تنگتر می شود. اما کشور ما فقط یک مصرف کننده بود و سالهاست که فرهنگ مصرف زدگی در میان ما ترویج می شد و باورمان شده بود که نمی توانیم بسازیم، اینک هم هم به خودباوری رسیدیم و هم فرهنگ مصرف را مدیریت می کنیم و هم به ارمان بلند عدالت می اندیشیم و لذا هر روز یک قدم به اوج قله نزدیکتر می شویم. پس چگونه می توان وضعیت ما را با بحران غرب یکسان دانست؟ این حقیقت در تمثیل حکیمانه رهبر معظم انقلاب به درستی بیان شده است:

مشکلات ما مثل مشکلات یک گروه کوهنورد است که دارد در راهى حرکت میکند. راه سختى است و البته مشکلاتى دارد؛ گاهى آب میخواهند، گاهى غذا میخواهند، گاهى مشکلات دارند، گاهى به یک مانعى برخورد میکنند؛ اما دارند طرف بالا میروند. مشکلات ما از این قبیل است. مشکلات اروپائى‌ها مثل اتوبوسى است که زیر بهمن گیر کرده. سالها خود آنها بدون اینکه بدانند، مقدمات این مشکل را فراهم کردند. این فاصله‌هاى طبقاتى، این غلبه‌ى سازوکار ربا در مسائل مادى، این تقویت زورمندان مادى، این نفوذپذیرى از صهیونیستهاى پول‌پرست و مال‌پرست، آنها را دچار مشکلاتى کرده؛ این بهمنى است که روى سرشان افتاده. بنابراین مشکلات آنها با مشکلات ما خیلى متفاوت است. این هم یک واقعیت است.[1]

باید به ملت ایران مژده داد که: اندکی صبر، سحر نزدیک است.

وَلِکُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذَا جَاءَ رَسُولُهُمْ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ (یونس/47)

یکی از مشکلات فراروی کشورهای عربی خصوصا مصر تعیین نوع حکومت است. مردم خواستار حکومتی دینی هستند.

یک حکومت دینی در صورتی به اهداف خود می رسد که هم از جهت صورت دینی باشد و هم از جهت محتوا؛ اهداف نظام اسلامی در رسیدن به عدالت در همه جنبه های اجتماعی، اقتصادی و... زمانی محقق می شود که عزم ملی در جهت ان تحقق پذیرد. و این عزم در کشورهائی نظیر مصر مشهود است.

سه فرض را می توان برای حکومت در جامعه دینی تصور کرد:

1.      نظام دینی صوری؛ حاکمیت در ان در صورت، دینی است اما در محتوا، غیر دینی، به این معنا که راس هرم قدرت و قوای مربوطه، فقط رفتاری به ظاهر دینی دارند اما قوانین، دینی نیست. این نوع حکومت که اعتقاد محور(نه فقه محور) است در عهد صفویه وجود داشته است.

2.      نظام دینی محتوائی؛ نظام در ان لائیک است اما عناصر جامعه می خواهند بر اساس اموزه های دینی زفتار نمایند به عبارت دیگر افراد مقید به دین ولی حاکمیت هیچ التزامی به دین ندارد. شاید بتوان گفت نظام حاکم بر ترکیه اینگونه است.

3.      نظام دینی هم از جهت صورت و هم از جهت محتوا؛ در چنین نظامی هم مردم و هم حاکمان ملتزم به دین هستند و قوانین بر اساس اموزه های دین، تصویب شده است. همانند نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران.

 فرض اول امکان وقوعی ندارد. مگر می توان حکومت شخصی مثل معاویه را حکومتی دینی دانست؟ بدیهی است که در نظام دینی، شرائط حاکم بسیار مهم و حساس است و شخصی مثل معاویه که جنگ بر علیه امام علی(ع) به راه می اندازد نمی تواند حاکم جامعه اسلامی باشد.

فرض دوم هم امکان وقوعی ندارد زیرا مردم یک اجتماع اگر مسلمان باشند ولی قوانین از متن دین اخذ نشده باشد، نمی توانند به اکثر اموزه های دینی عمل کنند. یک نظام صرفاَ به خاطر مسلمان بودن مردمش هرگز نمی تواند یک نظام دینی باشد مگر اینکه قوانین بالکل دینی باشد.

بنابرین در صورت اول و دوم، حکومت دینی نیست.

یک نظام دینی باید از دو جهت دینی باشد؛ اول اینکه مردم مقید به عمل به قوانین و احکام دینی باشند و دوم اینکه حاکمیت بر اساس قوانین دین پی ریزی شده باشد تا مردم بتوانند احکام دینی و اجتماعی خویش را به راحتی انجام دهند.

نظام سیاسی در ایران اسلامی، بهترین الگوی حکومتی عصر حاضر است. پس از سه دهه انقلاب شکوهمند اسلامی ایران و چشیدن ثمرات شیرین ان، باید یک بازنگری جدی در قوانین صورت پذیرد. این بازنگری در بخشهائی ضروری می نماید:

1.      نگرش فرهنگی؛ بسیاری از ارزشهای دینی هنوز در جامعه نهادینه نشده است. مقوله مهم امر به معروف و نهی از منکر از همین قبیل است. عده ای فکر می کنند در نظام دینی هر نوع پوشش یا استماع هر گونه موسیقی و... دلبخواهی است و هر کسی می توند به سلیقه خود عمل کند این نگرش غلط که عامل بسیاری از نابسامانیهای اجتماعی است باید اصلاح گردد.

2.      نگرش اقتصادی؛ نظام نادرست بانکداری که عامل اصلی تورم است باید تغییر یابد. این نظام در جنبه فردی و تنظیم قراردادها ممکن است اسلامی باشد اما از جهت فقه جمعی دچار مشکل جدی است و اذا مولد تورم است زیرا نظام ربوی غربی را دنبال می کند.

3.      نگرش اموزشی؛ نگاه فمنیستی به مراکز مراکز اموزشی ما حاکم است. ایا زن و مرد باید تا اخرین مراحل تحصیلات خود مثل هم و به یک نحو تحصیل کنند؟ ایا همه نوع تحصیلاتی برای هر دو جنس مفید است؟ و ایا نگاه یکسان به مرد و زن نگاهی بر اساس عدالت است؟ خیر، حاکمیت نظام فکریِ فمنیستی بر مراکز اموزشی ما یکی از بزرگترین معضلات اموزشی ماست. این سیستم بایدمورد بازنگری قرار گیرد. بایدنظام اموزشی متناسب با وظائف فردی و اجتماعی زن و مرد که نگاهی عدالت محور است تصحیح گردد.

قطعا اگر بخواهیم ثمرات شیرین انقلاب اسلامی را بیش از پیش تجربه کنیم باید نظام دینی را در جهات مذکور کاملاَ بومی کنیم.

روزگاری پا به عرصه وجود نهادیم که سرشار بود از فضای شور و نشاط و امید

روزگاری که پدرانمان توانسته بودند شاخ غول بزرگی را بشکنند و وطنشان را از لوث دیو پلید و خونخوار ظلم و ستم پاک سازند. ما غرق طراوت خاطرات آن دوران بودیم واز اینکه فرزندان چنین پدران و مادرانی بودیم برخود می بالیدیم و...

دلمان می خواست یک بار دیگر آن صحنه ها تکرار شود و این بار، ما مرد میدان مبارزه باشیم و به عنوان قهرمان یک حماسه بزرگ، در خاطر فرزندانمان تا ابد ماندگار شویم. دلمان می خواست بدست آوردن استقلال و آزادی را خود تجربه کنیم. می خواستیم ببینیم خلق یک حماسه چه طعمی دارد...

وقتی خاطرات انقلاب 57 را می خواندیم غرق شور و شعف می شدیم گوئی خود صحنه گردان این ماجرا بودیم. خلاصه اینکه عطشمان آتشی در درون ایجاد کرده بود و خداوند صحنه ای فراهم نمود و ما را به صحنه آورد و انقلاب 57 را تکرار نمودیم.

آری انقلاب 57 تکرار گردید و ماشکوه انقلاب را دیدیم. ذلت دیو سیاه ظلم و ستم را نظاره کردیم. ما حماسه ای دیگر آفریدیم و بار دیگر تمام دنیا را در بهت و حیرت فرو بردیم و ثابت کردیم که خلف صالح حسینیم.

حماسه بزرگ 9دی، عبرت بزرگ تاریخ است. 9دی تکرار تاریخ نیست بلکه عبرت و بصیرت از تاریخ است.

از این پس 9دی را به عنوان پرافتخار ترین برگ زرین انقلابمان به نسلهای بعدی خواهیم سپرد حقاً که 9دی 22بهمن نسل سوم انقلاب است.

حماسه 9دی لبخند رضایت ولی امر مسلمین امام خامنه ای حفظه الله را به ما هدیه کرد.

ما هدیه بزرگ اتقلاب 57 را که از پدران خود هدیه گرفته ایم همراه با افتخار حماسه 9دی تقدیم فرزندان خود می کنیم و خداوند را بر این نعمت شاکریم.

ما همان نسل جوانیم که ثابت کردیم
در ره عشق جگردارتر از صد مردیم
هر زمان بوی خمینی به سر افتد مارا
دور سید علی خامنه ای می گردیم 

ظلم مردم به حاکم

در یک حکومت دینی, حاکم وظایفی دارد و مردم وظیفه ای دیگر.

اگر یک طرف وظیفه خود را درست انجام ندهد ظلم به طرف دیگر کرده است زیرا اگر یک طرف دارای حق باشد, طرف دیگر مکلف به انجام خواهد بود.

در حکومت های غیر دینی غالبا حاکمان به مردم ظلم می کرده اند اما در حکومت درخشان علوی مردم ظلم میکردند. انگار مظلومیت واژه ایست که با رهبری شیعه گره خورده است.

برای اثبات این ادعا کافی است نگاهی کوتاه به نهج البلاغه بیندازیم:

حکمت 253:

... اگر رعایاى پیشین از ستم فرمانروایان خود شکایت داشتند من امروز از ستم رعیتم شکایت دارم گویا من پیروم و آنها زمامدار، من فرمانبر و محکومم و آنها فرمانده و حاکم .

خطبه 27:

... اى مرد نمایانى که در حقیقت مرد نیستید! آرزوهاى شما مانند آرزوهاى کودکان است! و عقل و خرد شما مانند عروسان حجله نشین! (که جز به زروزیور و عیش و نوش، به چیزى نمى اندیشند). دوست داشتم که هرگز شما را نمى دیدم و نمى شناختم، همان شناختى که سرانجام، به خدا سوگند! پشیمانى بار آورد و خشم آور و غم انگیز بود. خداوند شما را بکشد (و از رحمتش دور سازد)! که این همه، خون به دل من کردید، سینه مرا پر از خشم ساختید و کاسه هاى غم و اندوه را جرعه جرعه به من نوشاندید! با نافرمانى و ترک یارى، نقشه هاى مرا (براى سرکوبى دشمن) تباه کردید تا آنجا که (امر بر دوست و دشمن مشتبه شد) و قریش گفتند:

«پسر ابوطالب، مرد شجاعى است، ولى از فنون جنگ آگاه نیست»!

خطبه 27:

هر گاه، در ایّام تابستان فرمان حرکت به سوى دشمن را دادم، گفتید: «اکنون، شدّت گرما است; اندکى ما را مهلت ده تا سوز گرما فرو نشیند!» و اگر در زمستان، این دستور را به شمادادم، گفتید: «اکنون، هوا فوق العاده سرد است; بگذارید سوز سرما آرام گیرد.» ولى همه اینها بهانه هایى است براى فرار از گرما و سرما. جایى که شما از سرما و گرما (این همه وحشت دارید و) فرار مى کنید، به خدا سوگند! از شمشیر (دشمن) بیشتر فرار خواهید کرد.

جامعه امروز ما هم شباهتهای زیادی به جامعه زمان امام علی علیه السلام دارد:

1.   هر دو حاکمیت، حق و مطابق با آموزه های دینی است.

2.   هر دو حاکمیت، دارای رهبرانی بصیر و آگاه هستند.

3.   در هر دو حکومت، فتنه های مشابهی رخ داده است.

4.   هر دو رهبر منتصب از ناحیه خدا هستند.(یکی خاص و دیگری عام)

5.   در هر دو، حضور مردم نقش تعیین کننده و مهمی دارد.

6.   و...

پس یادمان باشد:

با علی در بدر بودن شرط نیست    

  ای برادر نهروان در پیش روست

مبادا تاریخ تلخ و ننگین کوفیان را تکرار کنیم.