اندر احوالات میرزا محمود امیر الدوله

ان زینت کرسی ریاست, ان داده به مشایی در همه چیز وکالت, ان به خیال خود اخر کیاست, ان مخلص عالَم رفاقت, ان نخوانده قواعد سیاست, ان سفر کرده به همه جای جهان, ان خواننده دعای فرج تا به پایان, ان لج کننده با بزرگان, اهل ریاضت بود و مدعی عمل به شریعت و دائما مغیّر وزارت, تا جایی که در یک نیم روز هشت وزارتخانه را در هم ادغام نمود.

در تاریخ نقل امده که روزی با میرزا اکبر خان بهرمانی در افتاد و وی را ساقط نمود. و زمانی با چیز حسین ماسونی مجادله ای برپا کرده و او و شیخ مهدی تغییراتی را یکجا سرنگون ساخت. اما پدر رفاقت بسوزد که همه حامیان خود را فدای کسب رضایت رحیم الدوله مشاء کرد.

در اخرین جلسه ای که تاریخ نگاران به دورش حلقه زده بودند تا محسنات و ادب و اخلاق و رفتار و گفتارش را به نسلهای بعدی انتقال دهند, همه را انگشت به دهانِ تعجب رها نمود و به محل خدمتش شتافت: یکی در میان, در جواب سوال کنندگان میگفت که جوابتان در سوال نهفته است, کمی دقت کنید! در جواب سوال دیگر عرضه داشت که قانون همان چیزی است که من می فهمم و... خلاصه ماجرا اینکه چنان اهالی فرهنگ را سر کار کذاشت که نفهمیدند برای چه امده بودند.

کلمات قصارِ بسیاری از ایشان در تاریخ به یادگار مانده است که هر کدام نقل محفلِ اجنه مرتبطان گشته است و ما به جهت علو شان و مرتبت ایشان بعضی را به زیور نقل می اراییم:

در جائی گفته اند که: اون ممه رو لولو برد.

همچنین فرموده اند: اقای رئیس من مخلص شما هم هستم اما اجازه دهید فعلا حرف چرخ کنم.

و نیز گفته اند: من قانون گراترین ادم هستم بشرطی که معیار قانون فهم خودم باشد.

در جایی فرمودند: هر کسی حق اظهار نظر دارد اما نظر همه کشکه...

چه بگویم از ان ندا کننده سکوت برای وحدت, ان قدوه مخالف با هر گونه شدّت, ان یک هفته در میان, غایب از جلسات دولت.

خدایش با از ما بهتران محشور دارد و در جوار ابدی اسفندیار خان مشیر الدوله ارامش ابدی عنایت فرماید.

خنثای مشکله سیاسی

خنثی در فقه دارای احکام خاصی است؛ در مواردی باید احتیاط نماید و وظیفه زن و مرد را بجا اورد و در مواردی تکلیف هیچ کدام بر او واجب نیست.

این احکام در عالم سیاست هم مطرح است و نمونه های زیادی دارد که به قول خودشان جز سکوت تکلیف دیگری ندارند؛ ان هم سکوت "وحدت بخش"

جناب اقای دکتر؛ دیگر دلی به عشق شما نمی تپد.

دیگر اشکها به شوق دیدن جسارت و شجاعتتان جاری نمی گردد.

دیگر کسی برای موفقیتتان روزه و نمازی نذر نمی کند.

دیگر کسی از ابرو و پول خود برای شما هزینه نمی کند.

می دانید چرا؟؟؟

چون تبدیل به یک "خنثای مشکله سیاسی" شده اید.

چون دولت "بت شکن احمدی" مبدل به دولت "ساکت محمودی" شده است.

جناب اقای رئیس جمهور چرا سکوت؟

مگر ساکت با راضی یک حکم ندارد؟

مگر ساکت در برابر منکرات, منافق نیست؟

مگر سکوت برخی خواص در همین سالهای اخیر که باعث شد مهره سوخته سیاسی شوند برایتان درس عبرت نشد.

 جناب احمدی نژاد؛ چرا دیگر نمی توانید شور ایجاد کنید و موج بیافرینید؟

جوابش روشن است, چون دیگر شورتان را شعور همراهی نمیکند.

چون نمی دانید شامه مردم فهیم ایران زمین چقدر تیز است.

چون نظر "علمای دین" که همیشه مرجع تشخیص بوده اند برایتان شده مثل اظهار نظر هر شخص بی اهمیت.

جناب دکتر؛ ایا باز هم سکوت رواست؟ در جایی که نه مقام معظم رهبری ساکت نشسته و نه علمای دین سکوت کرده اند سکوت شما به چه معناست؟

باز هم سکوت کنید اما بدانید "سکوت" تنها حکمِ خنثای مشکله سیاسی است که نه جراتِ اظهار نظر مثبت دارد و نه توانِ ابراز رای منفی!

صراحت و شفافیت

به بهانه سالگرد رحلت امام امت(ره)

یکی از خصوصیات امام خمینی(ره) صراحت و شفافیت در کلمات ایشان است. از روز اول نهضت تا اخرین روزهای حیات پر برکت ایشان جز صراحت و شفافیت در مواضع, چیز دیگری از وی مشاهده نشد.

اشکارا سخن گفتن از بارز ترین مصادیق در اجرای سیاست دینی است. اما عده از سیاسیون و گروهی از مردم فکر می کنند که با دو پهلو حرف زدن یا دروغ گفتن ووعده دروغ دادن می توان حکومت کرد و جالب اینجاست که عده ای فکر می کنند با این وسیله می توان به هدفی الهی دست یافت و به اصطلاح هدف وسیله را توجیه می کند.

سیاسیون دوران اصلاحات عمدتا از این دسته بودند. سیاستی که انان در پیش گرفتند سیاست یکی به میخ, یکی به نعل بود. در بین اصولگرایان از ارزشها دم می زدند و در بین هواداران خود از ازادی و دموکراسی, تاحدی که گفتند دین باید به نفع ازادی کنار برود. اما تجربه و تاریخ نشان داد که اینگونه افراد هر دو جبهه را از دست دادند و به اصطلاح "چوب دو سر نجس" شده اند که به هیچ طرف نمی توان انرا برداشت.

این انحراف را به وضوح می توان در سخنان و کلمات بعضی از سیاسیون امروز هم مشاهده کرد. روزی سخن از مکتب ایرانی میرانند و روز بعد میگویند مقصودمان مکتب تشیع بود.

در حالی که مردم مسلمان کشور های اسلامی در زیر اتش دشمنان می سوزند جشن نوروز برپا میکنند. دوره درخشان حکومت الله بر کره ارض را سر امدن دوران اسلامگرایی می دانند و دین را منهای مرجع دینی می خواهند.

مواضع و شعارهای مردم در مراسم سالگرد امام(ره) دیشب و امروز نشان داد که جریان انحرافی که مانند هاله ای دور و بر دولت را احاطه کرده است, فسیلهای سیاسی شده اند و جز همان تعبیر چوب دوسر نجس چیز دیگری را نمی تواند در مورد انان بکار برد.

سیاست دینی

سیاست به معنای عامش به معنای تدبیر و و محاسبه در امور زندگی است
و در اصطلاح به معنای تدبیر در امور اجتماعی و طریقه اداره جامعه است.

ایا سیاست دینی سیاستی است که حاکمان ان متدین هستند؟

یا سیاستی که در اجتماع دینی اجرا میشود؟

یا سیاستی است که به نام دین در جامعه به کار گرفته میشود؟

یا سیاستی که متدینان بدان گردن می نهند؟

یا سیاستی که در نوشتار با پسوند دینی نگاشته میشود؟

یا سیاستی که در مورد ان نباید حرف زد و الا...؟

یا سیاستی که...

هر کدام از این اقسام ممکن است طرفدارانی داشته باشد

اما شاید این بهترین تعبیر از سیاست دینی باشد که:

سیاست دینی یعنی سیاستی که
در آن مجریان ان و مردم هر دو محکوم ان هستند و خدا حاکم ان؛ به عبارت تازه تر
سیاستی که در ان حاکم و مردم هر دو تصمیم گرفته اند که دین را به عنوان قانون
اساسی خود عمل کنند حتی به قیمت نفی خود.

در این میدان قصد ان داریم تا نگاه علوی به سیاست را بررسی کنیم
اگر کمی فرصت و تنگی حوصله, مجال بهانه تراشی پیدا نکرد, فکر و قلم و نظر خود را
دریغ مدارید.